Μεσημερι..ξαπλωμενη στην ακρη του κρεβατιου μου,τα παντζουρια μισοκλειστα και μερικες μονο ηλιαχτιδες μπαινουν στο δωματιο μου.Οι φωτεινες αυτες ηλιαχτιδες παιζουν με τη σκονη και τοτε γινεται πολυχρωμη και μαγικη..νομιζω πως ζω σε παραμυθι.Αυτο που παντα ονειρευομουν.Ισως αν κλεισω τα ματια και τα ξανανοιξω να εχω παει καπου αλλου,ποιος ξερει που.Πρωτη φορα στη ζωη μου βλεπω τοσο ομορφη τη σκονη να πεφτει αργα,να στροβιλιζεται απαλα κι υστερα να χανεται.Βλεποντας την με τα ματια της φαντασιας μου μπορω να νιωσω την ενεργεια της ψυχης μου κ να πιστεψω στα ονειρα που γινονται πραγματικοτητα.
Ο ηλιος ομως τωρα χαθηκε,οι ηλιαχτιδες δεν παιζουν πια με τη σκονη κι εγω δεν μπορω να πιστευω σε παραμυθια....

Όλα είναι πιθανά.Αλλα τι γίνεται όταν μπορείς να κάνεις κάτι και το θες αλλα αν τολμήσεις θα έρθουν τα πάνω κατω?


Ασπούμε εγω θα μπορούσα να κλέψω λεφτά απο το συρτάρι που τα βάζει η μητέρα μου,να πάω στο σταθμό του τρένου και να φύγω.Να πάω να τον βρώ.Να πάμε μαζί στο live σήμερα το βράδυ στις 11.



Κι όμως,προτίμησα να γυρίσω σπίτι και να διαβάσω αρχαία.Για μια στιγμή σταμάτησα και άρχισα να γράφω αυτο εδώ.Αλλο ένα συνηθισμένο βράδυ μέσα στο δωμάτιο μου καθισμένη στο γραφείο.Βιβλία,τετράδια,μολύβια,μια παλιά λάμπα,ένα φλιτζάνι καφε και η σιωπή μου που συνοδεέται απο τον μονότονο ήχο των δεικτών του ρολογιού ακριβώς απο πάνω μου,τικ-τακ,τικ-τακ....

Σήμερα ηταν μια όμορφη Κυριακή,διαφορετική απο τις προηγούμενες..Ξεφυγα απο ολα για λιγο ..πηγα στην εξοχη μαζι με τους γονεις μου,περπατησα κατω απο τον λαμπερο χειμωνιατικο ηλιο και μιλουσα για ωρες με τη μαμα μου,για πολλα θέματα.
Μετά λοιπον απο ενα μακρυνό περιπατο καθισαμε σε μια ταβερνούλα κατι γνωστών για να περιμενουμε το μπαμπα που είχε πάει για ποδηλασία.Μας κερασε καφε μια καλη κυρια(ελληνικό!ο αγαπημένος μου) και φαγαμε σπανακοπιτα που εφτιαξε η μαμα μου,σαν να την εφτιαξε αγγελος! πολυ νοστιμη!
Ήταν ενα πολυ ωραιο πρωινό.Καθήσαμε σε ενα μικρο τραπεζακι που βλέπει στο δρόμο...
Μου μίλησε για τους παππούδες μου,το χαρακτηρα τους και τη ζωη τους.¨Πάντα ήθελα να μιλάω για εκεινους και να τους γνωρίζω μέσα απο τις περιγραφές των δικών μου.Τον παππού Γιώργο(πατέρας του πατέρα μου) δεν τον γνωρισα ποτε.Δεν τον προλαβα.μου ειπε πως ηταν ηρεμος και καλος ανθρωπος!Γεννήθηκε σε ένα χωριό της Μεσσηνίας το Καπλάνι αλλα έζησε και πολλά χρονια στη Πύλο εκει που πέρασε τα παιδικά του χρόνια ο πατέρας μου.Ο παππούς Αλέκος(πατέρας της μητέρας μου) τον οποιο θυμαμαι αμιδρα γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και πήγε πίσω στο νησι του τη Τήνο σε ηλικία 2 χρονων εξαιτιας του διωγμου το 1922.Μου λειπουνε ακομα και αν δεν εζησα μαζι τους...ποσο θα ηθελα να περναγα στιγμες μαζι τους.Θέλω τοσο πολυ να παω στα μερη τους...στη Πύλο και στη Τήνο..Στη Πύλο εχω παει και στα τριγυρω μερη και νιώθω τοσο οικεία νιώθω οτι εχω ρίζες απο εκει...στη Τήνο δεν εχω πάει ποτε ομώς κάποια στιγμή θα γίνει!
Είναι φυσιολογικο αυτο για τον ανθρωπο να αναζητα τις ρίζες του,ειδικα σε αυτη την ηλικια ετσι δεν ειναι? :) Σήμερα ηταν μια όμορφη Κυριακή...

Πύλος Μεσσηνίας

Τριπόταμος Τήνου