Σε 6 μερες ξεκοιναει αλλη μια σχολικη χρονια.12 Σεπτεμβριου,για τους περισσοτερους ειναι αλλη μια καταναγκαστικη διαδικασια γεματη διαβασμα αλλα και φιλους,γελια,φαρσες και παρεες.Για μενα ομως αλλη μια φορα ο ιδιος εφιαλτης με πρωταγωνιστρια εμενα να χανομαι μεσα στο πληθος των παιδιων και να περπαταω μεσα στους τσιμεντενιους διαδρομους του κτιριου ελπιζοντας πως θα ερθει καποιος να με παρει απο εκει μεσα.Να με σωσει απο τους τυπους που το παιζουν αλητες,τα κοριτσακια που σκεφτονται ξανα και ξανα τι ρουχα να βαλουνε στην εξοδο του Σαββατου και τους καθηγητες που εχουν την απαιτηση να λιωσεις στα φροντιστηρια για να περασεις το μαθημα τους.
Καθομαι στο θρανιο που βρικεται μπροστα απο την εδρα των καθηγητων,διπλα στο παραθυρο(οχι απο δικη μου επιλογη)μερικες φορες παρατηρω τους συμμαθητες μου προσπαθωντας να κρατησω τη μορφη τους μεσα στο μυαλο μου λιγο πριν φυγω για παντα και δεν τους ξαναδω.Θελω να φυγω αλλα δεν μπορω να ξεχασω,αλλωστε δεν θελω γιατι ολα στη ζωη εχουν σημασια και δεν ειναι και τοσο ασχημα οσο τα περιγραφω(αυτο το λεω για να το πιστεψω εγω η ιδια)αλλες παλι κοιταω εξω απο το παραθυρο ονειρευοντας πως μια μαγικη δυναμη με κανει να σπασω το τζαμι, να βγω εξω,να πηδηξω τα καγκελα και να αρχισω να τρεχω μεσα στα δεντρα του διπλανου χωραφιου μεχρι να φτασω στο σταθμο του τρενου να μπω μεσα σε ενα βαγονι και να φυγω,να φυγω...
Θελω να μαθω skate board,το σκεφτομαι εδω και πολυ καιρο.σιγουρα θα με κανει να ξεχαστω..και τις κυριακες λεω τα πρωινα να πηγαινω σε ενα λιβαδι εδω κοντα στο σπιτι μου να κανω πικνικ,να τρωω σπιτικες κρεπες με μαρμελαδα και να διαβαζω το "κοιμητηριο της πραγας",φαινεται ωραιο αλλα ειναι λιγο βαρυ και μεταφορικα και κυριολεκτικα...:P
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου